YAS

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

YAS‍!
Kaç sene geçerse unutur insan sevdiğini.
Kayıplarını ne zaman kayıp diye kabullenir de gözyaşını bırakır.
Ailemiz hep bir parçamızdır, çoğu zaman bütünü göremeyiz anlayamayız ne kadar kıymetli olduklarını. Gelenler gidenler, gitmek zorunda olanlar, gitmesini hiç istemediklerimiz.
Ayrılıkların yanında en ağırı hep ölümle gelenidir.
Kabul edilebilecek en somut ayrılık, ama kabul etmekte epey zorlandığımız…
Aile fertlerinden birini kaybetmek ne zordur.
Yeri doldurulamaz dediğimiz var ya , zaten yerini de doldurmak istemediğimiz.
YAS!
Kimi için yıllarca sürer kimi için doğal sürecinde ilerler, kimi de asla kabul edemez ölümü.
“Gelecek o” der bir yere kadar gitti gelecek.Her hali çok zordur yasın.
Önce kabul edememe ile başlar. Öldüğünü kabul edemezsin pamuk kalpli annenin.Tüm cenazeyi aşama aşama izlersin ellerinle yıkarsın da gözlerini açacak diye beklersin. Üzerine toprak atılışını izlersin göz yaşların çoktan kabul etmiştir bu vedayı ama aklın!
Güçlü durmaya çalışırsın ilk birkaç gün belki bir kaç ay. Belki de hepsi bir rüyadır dersin bir sabah uyanacağım ve yanımda olacak.
Ve artık uyandığın her sabah o gerçekle yüzleşmek öfkelendirir seni!
Neden gittin diye kızarız, daha çok erkendi, yapacaklarımız vardı benim sana ihtiyacım vardı, istese gitmezdi diye uzar gider, bu öfke bazen gidene bazen kalana. Bazen içimizdeki pişmanlıklara bazen de hissettiğimiz yalnızlığa göre değişir öfkemizin dozu.
Öfke tam dindi derken daha zor olanı gelir karşımıza. Ben kurtaramadım eğer çabalasaydım kurtulurdu. Onu daha çok sevsem iyileşirdi. Daha çok çabalasaydım, doktor daha iyi olsaydı, evi daha çok güneş alsaydıya kadar gider bu suçluluk, ama hiç bir şey kazandırmaz bize.
Tüm bu yoğun duyguları yaşarken hayatın içinde de devam etmeye çalışmak yorar bizi, kimsenin bizi anlamadığını destek çıkmadığını düşünürüz. Artık gücümüzün kalmadığı yerde yeter der ve her şeyden çekilmeye başlarız ,yada bazılarımız hayatı olabildiğince hızlı yaşar koşar adım nefes almadan hiç bir şey duymadan hissetmeden. Her iki seçenekte insanın hayatın anlamına sorgulamasına kadar gider. Sorgulamaya başladığı yerde kaybolur ,boğulur, nefes alır ,yolunu bulur ve en sonunda artık KABULENMEYİ öğrenir. Kabullenmek acıyı bitirmez, yaşadıklarını da değiştirmez ama artık ruh huzur bulur yapması gerekeni öğrenmiştir. Bir daha o yollardan geçmek zorunda kalacaktır bilir çünkü ölüm haktır. Ama artık bilir o yolların acısını sancısını nerelere uğraması gerektiğini ve artık yola nasıl devam etmesi gerektiğini. Birinin ailesinden yaşadığı kayıp elbette zordur. Bir yanımız eksik gibi oluruz, rehberdeki numarayı arayamamak, aksam eve gidince sarılamamak. Belki de sofraya onsuz oturmak hep yüktür gönüle , ama biz büyüdükçe küçülür acı. Kendimizle bağlantıda kaldığımız sürece büyürüz, acımız geçmez ama büyüyen ruhumuzda küçücük kalır.
Yas bir gün sonlandırılmalı sonsuza kadar sürmemeli içinden çıkamadığımız yas bazen kaderimiz olur bazen hiç dinmeyen göz yaşımız olur.
Sevgi ve şifa ile..
Haftaya söz; Hani çiçekler açmıştı da gönlünde , biri gelip kopardı onu. Üzülme yeniden yeşerir içinde.

yas

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News