YOLA ÇIK , YOL HEP AÇIK!

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Ah ne çok kırıldı dimi kalbin. Hiç acımadan incittiler, dağıttılar, ağıt yaktırdılar.
Hem sevmediler hem örselediler. Bundandır bir şarkının nakaratına asılı kalman, bir şiirin satır aralarında kaybolman ve bundandır en fırtınalı yağmurların gözlerinden yağması.

“Peki, hep mi onlar suçlu?
Kim izin verdi ona gel bahçeme gir diye?
Davetsiz misafir miydiler? Neden git diyemedin?
Diyemezdin, seni o hırpalayan duyguya öyle ihtiyacın var ki! Sana öyle tanıdık ki böyle sevilmek.
Kim bilir kaç yaşında aldın bunu beliğine belki de sana bile ait değil, taşıdığın annenin yükü belki de babanın. İnsan kendini en güvende hissettiği yerde kalmak ister hep.
Güveni ilk öğrendiğimiz yer doğduğumuz ev, ilk sarıldığımız kucaktır. Sevgi duygusunu, saygıyı, önemsenmeyi güveni hep orada öğreniriz. Bu duyguları her zaman en yumuşak ve naif hali ile yaşamayız maalesef.
Hani çocukken annemiz bize kızınca yine onun eteklerine saklanırız ya. Biliriz annemiz bize kızdığı zamanlarda bile her şeyden korur bizi bazen kendinden bile.
Peki, ne yapar bize sonra bu duygular. Babamız gibi bir adamı ya da annemiz gibi bir kadını ararız hayatımız boyunca. Üstelik bunun için anne ya da babamızın mükemmel olmaları gerekmez. Bizi seven koruyan ama bazen bu dengeyi koruyamayan o enerjiyi ararız. Arkadaşlarımızı, eşimizi sevgilimizi hatta en sevdiğimiz öğretmenimizi bile farkında olmadan böyle seçeriz.
Peki, ne yapmak gerekir hayat hep böylemi devam etmeli?
Çektiğimiz her acıya rağmen seni seviyorum diye yola devam mı etmeli?
Şimdi büyüdün artık bir ebeveyne ihtiyacın yok, sen artık kendi içinde ki çocuğu hayatın sana iyi gelen yanları ile yeniden büyütebilirsin. Geçmişte kalmış parçalarını sırası ile yavaş yavaş yanına alabilir onu sevebilirsin.
Sahi kendini gerçekten ne kadar seviyorsun. Geçmişte kalan parçalarınla yüzleşecek kadar seviyor musun kendini? Bunun ağırlığına dayanıp alman gerekenleri alabilir misin? Şimdi etrafına iyi bak gerçekten seni hırpalayanların hepsi bunu sana sen istemeden mi yaptı?
Yaşadıklarının ne kadarından ne öğrendin? Belki yolunu değiştirmeye gücün yok, belkide tükendin ama ruhun hala seninle. Şimdi ellerinden tut içindeki çocuğun ve ona söyle “artık ben varım, korkma. Bak bu yaşa gelene kadar neler başarmışız belki mükemmel değiliz ama yine de hala umudumuz var.”
Sahi, neler başardın bu zamana kadar. İyi bir insan? Sakin bir sevgili? Sabırlı bir öğretmen? Kazandığının hakkını veren bir çalışan? Ya da belki de sadece iki hoş sohbeti ile karşıdakini ruhuna hoş seda veren birisindir. Ama illaki bir şeysindir. İllaki bu güne kadar birçok şeyi başarmışsındır.
Hadi şimdide başarmak nedir unut ve yola çık sadece kendini mutlu olmak için işte o zaman başaracaksın…
Sevgi ve Şifa ile…