Ey Aşk !

BEĞENDİM

Ey Aşk.

Bazen uzaklarda bir yerlerde bizim hiç tanıma fırsatı bulamadığımız ruhumuzun parçaları vardır. Onlar bizden önce gelenler. Bizden önce büyüyen seven, acıyan, belki de acıtan.

Evvelce zaman güzel akıllı bir kız varmış o zamana göre oldukça akıllıymış ki köyde durmam demiş öyle yapmış böyle yapmış şehre gelmiş. Bulmuş kendine iş de aşta zaman geçmiş hayaller kuracak zamana gelmiş. İş bu ya sevmiş birini korkuyla büyüyen çocuklar için masal burada biter. Gelip almışlar şehirden. Başka birine vermek için. Kim bilir hesap neydi.

Seveni sevdiğine kavuşturmayan kimdi “Allah’ın emri ve peygamberin kavli” böyle miydi?

Hz. Ali Fatma’yı severek almamış mıydı?

Hz. Hatice annemiz severek gitmemiş miydi Peygamberimize(s.a.v).

O zaman nerden çıkmıştı bu zorla sevmeyeni denk getirmeler.

Neler olur görürlerdi de anlamazlardı bir türlü sevmeden evlenenin ne kendi yuvası ne ardında bıraktıklarının yuvası çiçeklenmez filiz vermezdi.

Tohumu gül olmayan çölde gül açar mı?

Güzel kız istemese de hiç tanımadığı bir adamla evlenmek zorunda kaldı.

Yıllar geçti mevsim geçti derdi hiç bitmedi. Sevilmek bir yana dursun görmediği kalmamıştı. Defalarca ölmek isterken bulmuştu kendini. Bir gün eşi göçtü gitti dünyadan ardında bir sürü kırık cam parçası ile.

Ailede doğan kız çocuklarından sevdiğine varmayanlar oldu. Sonra torunlardan da bu böyle biri o aşkı görüp sahiplenene kadar ona saygı duyana kadar sürüp gider. Çünkü dünyada hiç bir şey kaybolmaz. Şekil değiştirir ama mutlaka geri gelir. Hani derler ya yarına kalır ama yanına kalmaz. Yanımıza bırakmıyor hiçbir şeyi onu görüp kabul edip anlayana kadar.

Ey aşk

Geldiğin yer neresi, kaldığın yuva neresi.

Niceleri peşinde divane oldu, efsane oldu, perişan oldu.

Kimlerin dalında baharlar açtırır, kimlerin evini yıkarsın?

Ey aşk sen bana başkasından kalan mısın ?