BUGÜN HAYATTA OLMIYAN GAZİLERİN ANLATIMLARIYLA

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

ÇANAKKALE SAVAŞLARI – ALLAH HEPSİNE RAHMET EYLESİN !!

Çanakkale – Haliloğlu Köyü’nden

1309 (1893)’da doğdum. 88 yaşındayım. Balkan’ı gördüm. Arıburnu’nu, Muş cephesinde Rus’u, Halep taraflarını da gördüm. Önce Eceabattaydık. Kabatepe’ye keşif koluna gittik. Kabatepe’de İngiliz gemileri geldiler. Şamadıra bıraktılar. Bizimkiler kayalıklarda şamandıraları topladılar. Bir hafta sonra İngilizler geldiler. Ben nöbet yerindeydim. Sabaha karşıydı. İmroz’un her yanı ateşler içinde kaldı. Haber verdim. Nöbet onbaşısına. Çavuşlar, subaylar hepsi geldiler.

İngilizler asker çıkarmaya başladılar. Şamandıraları bıraktıkları yerlere. Mavnalara dolduruyorlar askerleri. Karaya çıkarıyorlar. Harp gemileri de denizde. Arıburnu taraflarına çıkıyorlar. Bizim 4. Bölük Arıburnu’ndaydı. Çiğnemiş gavur onları. Biz Kabatepe’deyiz, bakıyoruz. Bizim toplarımız vardı yanımızda, 4 tane top. Toplar ateş ediyordu. Gavurun mavnalarını karaya çıkarken ortadan bölübölüverirken gördüm. Dik yarlar var. Böyle bir yarın kenarından görüyorum. 2-3 gün durduk orada. Aldılar bizi de. Saat dokuzda hücum yaptırdılar Kanlı Sırt’ta. Kanlı Sırt’a bir de varmıştık ki, ortalık hazır gibi insan ölüsü. Onların aralarından sürünerek aştık öteki yüze. Gavurun süngüleri görünüyor istihkamlarında. Orada ateş ederken yanımdaki bütün arkadaşlarım şehit oldular. Bir ben kaldım. “Ben de vurulurum burada” diye düşündüm hep. Kafamı kaldırmışım biraz herhalde. Kafama “Küttek” bir taş vurdu. Yüzbaşım geldi. “Gidebileceksen git” dedi. Bıraktım tüfeğimi. Elden ele beni geçirdiler… Gittim. Benim başıma taş değil de, şarapnel parçası gelmiş. Barmış kalmış. Biga’ya Demetoka Hastanesine gönderdiler. Orada çıkardılar şarapnel parçasını. 60 sene oluyor çıkarılalı. Demetoka’da bir ay kaldım.

Tekrar geldik Arıburnu’na. Giriverdik cepheye… 8 ay kaldık. 8 ay istihkamlarda durduk. İngilizler tünel kazdılar. Lağım ateşlediler. Dünyanın toprağını üstümüze kaldırdılar. Hiçbir şey olmadı gene de.

Çok hücum yaptık. İstihkamdan çıkarıyorlar dışarı. Hadi bakalım hücum… Hücum… Süngü hücumu. Süngüleri takıyorum. İstihkamdan çıkıyoruz. Gavurun istihkamı 20 adım. Onların istihkamlarına varmadan gavur öldürüyor seni. Nereye gideceksin? Enver Paşa hücum yaptırıyor zorla. Enver Paşa’yı gördüm, oralara gelmişti. Harbiye Nazırı idi.

Arıburnu’nda Şefik Bey Alay Kumandanımızdı bizim. Gavur, asker çıkarırken 9. Fırka Kumandanı emir veremedi. Şefik Bey kendi emriyle koydu bizi muharebeye. Şefik Bey başımızda 9 ay durdu. Bir de mülazim Kemal Bey vardı şehit olmuştu. Ben piyade idim. 27. Alay, 2. Tabur, 2. Bölük, 2. Takım’ın 9. Mangasındayım. Elimde Alaman mavzeri vardı.

Gavur sonra Anafarta’ya asker çıkardı. Biz gitmedik Anafarta’ya. Düşman ordan da hücum etti… Geçemediler… 9 ay durduk… Geçirmedik kafiri Çanakkale’den.

…..

Bir gece keşif koluna gönderdiler bizi, iki kişiyiz… Gebeçınar Köyü’nden Mehmet Dayı vardı yanımda. Zifir gibi karanlık bir gece. Vardık gavurun siperine… Dinledik. Gavurlar “mınır mınır” konuşuyorlar. Geri döndük. Geri dönerken bir gavur ölüsünün üzerine bastık. Matrası falan tangur tungur etti. Gürültü oldu… Gavurlar siperlerinden başladılar üzerimize ateş etmeye… kaçamadık. Birer top mermisi çukuru bulup sindik içlerine. Dört saat sonra ateş yatıştı da çıkabildik dışarıya. 27. Alayın mevziilerini bulamadık. 72. Alayın mevziilerine düşmüşüz. O gece 27. Alayda parola “Kasatura” idi. Gavur o gece sabaha karşı kaçmış gitmiş. Dört gün daha durduk orada biz. Aldılar bizi Kırklareli’ne getirdiler. Kırklareli’nde biz 2 günlük peksimetle, 250’şer mermi verdiler. Arkamızda 30 okka yük. Çıktık hıdrellezde yola, Mart’ın 1’inde Diyarbakır’a vardık. Hep yayan. Diyarbakır’da yeni birlikler teşkil ettiler. Ben 24. Alay’ın, 3. Bölüğüne düştüm. Alay kumandanımız Süleyman Bey adında biriydi. Muş cephesine vardık. Mevziilere girdik. Karşımızda Ruslar var. Bize hücum ettiler bozdular. Sonra biz onlara hücum ettik. Rus’dan 2 tane top ele geçirdik. Onlar hayvanlarını süngüleye süngüleye Muş’a çekildiler. Ruslar geri çekilmeye devam ediyorlar. Fakat geriye bir takım asker bırakmışlar. Bu takım bize hücumlar yapıyor, oyalıyor bizi… Biz de arkadan kovalıyoruz Rus kuvvetlerini… derken, Ruslar bize asıl kuvvetleriyle tekrar hücuma geçtiler. Biz bozulduk, üç gün geriye kaçtık. Batıya… Billuriye’ye geldik… 15 gün sonra biz hücum ettik Ruslara… Ruslar geriye çekildiler. O sırada Ruslar içlerinden bozulmuşlar. Muş’a kadar Rusların ardından gittik… Muş’ta durduk…

Ben Muş’ta piyadeden, gönüllü olarak makinalı tüfeğe geçtim. Orada bir kış geçirdik… Geçirdik ama nasıl?…

Bir açlık… Bir açlık… O kadar işte… Ayaklarımızdaki çarıkların derilerini yiyoruz. At, mat eti de çok yedik… Ölü mü, canlı mı, sorma gari… Ben makinalıya geçtim demiştim ya… Hayvanların yeminden alıp kavurup yiyoruz. Yok ki başka bir şey… Ne yiyeceksin?

Bizim bir küçük Zabit vardı… Zeki Efendi. Aç kalmış. Herkes aç. Bana dedi ki: “Bana da kavuruver de ben de yiyeyim.” Kavuruverdim… hayvanların yeminden… O da yedi… Sani Milazim’di.

Benim makinalı tüfek kızaklı makinalıydı. Alaman malı… Makinalı da iken savaş olmadı. 17. Alaya teslim ettik Şam’a giderken makinalıyı.

İngiliz hücum etmiş Şam taraflarında. Yüzbaşımız Cemil Bey telgraf çekti. “Gelliyoruz” diye Halep’e kadar yürüdük.

Halep’te Yüzbaşımız Cemil Bey’in yanında 8 ay durdum. Biz bozulunca Arabistan’da İngilizler her yeri teslim aldılar. Terk-i Silah oldu. Biz de Adana’ya geldik. Sonra Konya’ya geldik. Ben Alaşehir’den teskeremi alıp köye geldim.

Halep’te İaşe Zabiti Remzi Efendi’nin verdiği atlara baktım. Ötede beride otlatırdım atları. 3 ay da hastanede yattım. Sürgün olmuşum. Bir türlü sürgünüm kesilmedi.

…..

Yunan çıktığında İzmir’e biz köydeydik. Burada biz İngilizlerin elindeydik. Anadolu’ya Kuvayı Milliye’ye gidemedik. İngilizler köyümüze avlanmaya gelirlerdi. Çanakkale’deki İngilizler. Bazı da İngiliz Süvarileri köyden geçip giderlerdi. Çan’ın Bahadırlı Köyü’nde İngilizlerin bir zararını görmedik biz. Çanakkale’ye tel örgüden girip çıkardık.

…..

Atatürk’ü görmedim.

Yalnız Şerbetli Köyünden Adem vardı. O Atatürk’ün yanında durmuş. Borazanmış… Anlatırdı. “Grup Kumandanımızdı” diye.

….

Arıburnu’na babam da geldi benim yanıma. Beni dolaşmaya gelmişti. O da aynalı tüfekle ateş etmişti düşmana.

Aynalı tüfek dediğim aynı elimizdeki tüfeklerden de, önlü arkalı iki tane aynası var. Aynalarından bakıyoruz düşmana doğru.

Babam helva, yoğurt, yumurta getirmişti. Daha başka arkadaşların da babaları gelirlerdi… tabii yakın yerlerdekiler… Buradakiler…

Babam: “Bunlarda, bu evlatlarda umut yok. Bunlar buralarda kalırlar…” derdi. Ateşin içinde nasıl umut olsun?

8 ay boyunca 24 saat ateş hattında, 24 saat geride istihkamda durdurduk. İstihkamın içine kaç defa bomba düşmüştü. Böyle çok arkadaşımız şehit oldu gitti.

Sigara paketleri atarlardı gavurlar bizim istihkamlarımıza.

Birinde İngilizler, kavurma kutusuna barut ve fişek doldurup, fitilini ateşleyip bizim istihkama attılar. Fısır fısır yanıyor kutu istihkamın içinde. Biz kaçayım derken dirsek siperini yıktık. 7 kişi bu yıkıntının altında kaldık. Kutunun lehimleri eriyince açılıverdi… Deste deste fişekler yayılakaldı orta yerde. Kimseye bir şey olmamıştı. Masal gibi hep bunlar…

İstanbul’dan Muş’a, Muş’tan Halep’e yayan gittik. Potinlerimizin altı tahta idi. Takunya gibi. Tahtalar dağılıverdi de, potinlerle çıplak ayak yürüdük… Sonra sığır çarığı dağıttılar… Çarıklar da çıkıçıkıverirdi ayaklarımızdan… Çok çile çektik.

…..

Balkan Harbi’nde, İstanbul’da Eski Saray’da talimhaneydi. İçinde yangın kulesi filan var. Mahmut Şevket Paşa Harbiye Nazırıydı. Mahmut Şevket Paşa’yı bizim talimhaneye geldiğinde görmüştüm.

Mahmut Şevket Paşa’yı Beyazıt önünde öldürdüler. Topal Tevfik diye biri öldürmüştü. Beyazıt Meydanı’na 24 tane darağacı dikildi bir gece sabaha karşı. Ben de darağaçları diken askerler arasındaydım. O ara marangozhanede çalışıyordum. Topal Tevfik dedikleri adamın asılışını Eski Sarayın bahçesindeki parmaklıkların arasından gördüm. Topal Tevfik, 12. olarak asıldı. Darağacına çıkarılırken “Domuzun başını öldürdüm. Yaşasın millet bin sene” diye bağırdı. Birincide urgan koptuydu. İkincide astılardı. Ölüsü dört saat sallandı durdu meydanda.

…

Sultan Reşat’ı da gördüm. Ak sakallı bir ihtiyardı.

Edirne muhasaradaydı. Babam 100 Osmanlı lirası bedel verdi de ben köye döndüm. Babmın ödediği bedelle teskere alıp köye döndükten 7 ay sonra seferberlik açıldı. Bizi tekrar askere aldılar. Arıburnu’na gittim. İngiliz bir sene sonra yaza karşı asker çıkardı. 18 Mart’ta Arıburnu’ndaydım, top seslerini oradan duydum.

MUSTAFA AKSOY

Çan – Halilağa Köyü’nden

Ben Mustafa Aksoy. 309’luyum (1893). 88 yaşındayım. Seddülbahir’de bulundum. 9. Fırka, 26. Alay, 3. Tabur’daydım. Fırka kumandanımız Yüzbaşı Ali İhsan Bey’di. Takım zabitlerimizden de Yusuf Efendi, Ayin Efendi vardı. Piyadeydim. Mevziilerdeydik Seddülbahir’de. Beşli mavzer tüfeğim vardı. Osmanlı mavzeri, 4-5 ay durduk mevzilerde. Düşman asker çıkardı, bize doğru geliyor. Düşmanın askeri talim terbiye görmemiş. Sıçrama filan bilmiyorlar. Öyle geliyorlar bize doğru. Bizde makinalı tüfek var. Basıyoruz kurşunu, döşek gibi döşeniyorlar. Bizim arkadaşlar tutuveriyorlar makinalıyı, arayıp duruyor makinalı. Düşen kalıyor, dediler ki, “Arap askeriymiş bunlar. İngiliz bilmeden getirmiş bunları” diye konuşuluyor mevziide. Bilmiyoruz ki, onlarla muharebe yaptık, çarpıştık adam gibi.

……

Önce, düşmanın zırhlıları denizden üzerimize ateş yağdırdılar. Attılar, attılar. Baktılar bizim taraftan karşılık yok, zırhlıları biraz daha sol,kuldular karaya. Tekrar ateş yağdırdılar. Bizden bir kıpırtı yok. Daha da yaklaştı tekrar ateşe başladı. Bu defa bizim topçular da ateşe başladılar. Zırhlıların ateşi bizim topları susturdu. Geldi doğru bizim önümüze Seddülbahir’e asker çıkardı. Zırhlısı, vapuru geldi oraya oturdu. Ben, “Bu gavur geçemez emme hadi hayırlısı” dedim kendi kendime. Mayınlar denizin altında gömülü. Dışarıdan görünmüyor ama dışarda, deniz kıyısında adamları var ellerinde fitilleri. Gavurun zırhlıları geçerken fitili ateşleyecek. Kaç yerde var böyle adamlar. Bekleyip duruyorlar.

….

Gavurun zırhlıları yürüdüler boğaza doğru. Biraz daha ilerleyince bizim topların mesafesine girdiler. Çimenliktekiler, Kirtedeki toplar ateş etmeye başladılar gavura. Çanakkale’deki koca toplar filan. Gavurun zırhlısının üzerine yukarıdan indiriverdiler. Biri de yaralandı. Hoop, devriliverdi gavurun zırhlısı. Biz de istihkamlardan görüyoruz bunları. Depinemedi gavurlar, geçemediler boğazı, geri döndüler, çekildiler geriye.

….

Orada yaralandım Seddülbahir’de. Hücuma kalkmıştık. Yüzbaşı Şerafettin Bey emir verdi. Bir konuşma yaptı önce mevziilerde. Besmele çekti baştan. Sonra “Ananız sizi bu günler için doğurdu. Hadi bakalım! Ben sizin önünüzden, siz benim arkamdan. Sakın geriye çekileyim demeyin, düşmandan korkup da. Öldüreceğiz düşmanı, denize dökeceğiz.” dedi.

Yüzbaşımız İstanbullu idi. “Süngü tak. Muharebe fişengiyle doldur, kapat” emrini söyledi. Birer de bomba var her birimizde. “Hadi bakalım oğlum, ateş!” diye bağırdı.

Gavur da askerlerini çıkarıyor deniz kıyısından. İki yere iskele etmiş. Boyuna askerini boşaltıyor… “Şiddetli ateş!” diye bağırdı yüzbaşımız. Mevziilerdeyiz. At bakalım, at bakalım. Gavur bizi görmüyor. Biz gavuru görüyoruz mevziilerimizden. Biz hep ateş ediyoruz. Gavur zığındere tarafından çevirmiş. Yüzbaşı : “Düşman bize ateş yapacak, geri çekilelim. Esir olacağız yoksa” dedi.

Ben o sırada mevzide vuruldum, bacaklarım tutmuyor. Kurşun delmiş iki ayağımı da dizlerimin bir karış altından. Sol kulağımın dibinden de bir kurşun geçti. Kafama bir de parça denk geldi. Şarapnel gibi bir şey. Ufak ama yardı attı. Bir çok arkadaşlar şehit oldular gözlerimin önünde. Yaralananlar oldular. İsimlerini pek hatırlayamıyorum. Aklımda kalmadı ki. Vurulanlardan Kayserili Ahmet Çavuş vardı. Bir de Balıkesirli Nebi Çavuş.

Yaralandık, geri çekiliyoruz. Anaca- babaca günü. Kanlı Dere’nin içine indik. Katırları, atları da derenin içine indirmişler. Onlar da titreşip duruyorlar. Sıhhiye filan yok. Bacaklarım da soğudu kaldı. Yavaş yavaş hayvanların bacaklarının aralarından yukarı doğru Kirte’ye çıktık. Kirte’de kaldım, gidemedim. Takviyeye gelen birliklerden birinin zabiti geldi yanıma, eliyle işaret etti.

– Otur, otur, dedi.

Sıhhiye yok. Bir şey yok. Götürecek insan da yok beni, bayırın başı.

Baktı bana zabit.

– Ne oldu? dedi

– Yaralıyım efendim, dedim.

Atından indi, yanıma geldi çöktü.

Bana düşmanın nerelerde olduğunu sordu. Ben de gördüklerimi, düşmanınnerlerde olduğunu olduğu gibi söyledim.

O zabit geriden kendisine yetişen askerlerine silah çattırdı. İki askere emir verdi :

– Bunu Maydos’a (Eceabat) götüreceksiniz. Hastaneye teslim edeceksiniz. Bir de teslim kağıdı alığ getireceksiniz bana, dedi.

” Oh… Hele Yarabbi şükür” dedim.

Aldı o iki asker beni Maydos’ta hastaneye yatırdılar. Maydos’a hastanede de pek tutmadılar. Karabiga’ya gönderdiler. Karabiga’da da at arabasına bindirdiler. Biga’ya hastaneye yatırdılar. 29 gün Biga’da hastanede yattım. Hastaneden çıktım. Tekrar cepheye gönderdiler beni. Bizim tabur yerinden oynamış. Bulamadık taburu. Taburumuz Arıburnu civarında Semertepe’ye geçmiş. Oralardaymış. Maydos’ta bize silah, cephane verdiler. Haydi bakalım tekrar cepheye, birliğimize Semertepe’ye. 26. Alaya. Ben 26. Alayın 4. Bölüğündeyim. 3. Takım, 3. Mangadayım.

…..

Beni ve benim gibi olan hastaneden gelen arkadaşları muayene ettiler. Askerlik yapamaz dediler. Karadeniz Boğazı’nda, İstanbul’da 6 saat ileride, Ağaçlı denen yerdeki maden ocaklarına gönderdiler. 3 ocak vardı. Orada asker olarak madende çalıştırdılar. Madende kömür çıkarıyorduk. İstanbul’a gidiyordu kömürler. 2,5 sene kaldım madende. 7,5 sene geldim köyüme.

Madalyam yok, 2 senedir maaş alıyorum. Askerden gelince evlendim. Bayramiç’in Dongurlu köyünden. Adı Tayyire idi. 6 sene önce öldü. 1 kız, 2 erkek çocuğum var. Oğlumun yanında kalıyorum burada köyde.

….

Gece talim yapardık. Gündüz düşmana ateş ederdik. Gündüz pek talim yapamazdık. Düşmanın tayyaresi tepemizde gezerdi. Gördüğü zaman ateş yağdırırdı gavur üstümüze.

MEHMET ORAL

Yenice – Akçakoyun Köyü’nden

Ben Hatipoğullarından Hüseyin Oğlu Mehmet, Mehmet Oral. 1309 (1893) doğumluyum. 88 yaşına girdim.

Arabistan’da Basra’da Aşer Kışlasındaydım. 9. Fırkadaydım. Piyadeydim. Talim yapardık. 8 ay kaldım Basra’da. Harp görmedim Arabistan’da. Babam bedel verdi. Köyüme geldim. Geldiğimin 12. günü Çanakkale’de Savaş başladı. Ben de Çanakkale’ye katıldım. 18 Mart günü Çimenlik kalesindeydim.

MEHMET ORAL

Düşman donanması boğazı zorladı. Toplar atılıyordu. Düşman gemileri Çimenlik Kalesini bombardıman ettiler. Bizim toplar da düşman zırhlılarına ateş ediyorlardı. Düşmanın iki zırhlısı batınca boğazdan geri çekildiler. Bu sefer harp karaya çevrildi. Düşman karadan hücum etti. Ben Çanakkale’de 9. Fırka’da Sıhhıye Bölüğü’ne düştüm.

Anafartalar’da Sargı mahallinde idim. Biz ilk tedavi yapıp Büyük Sargı mahalli’ne gönderirdik bize gelen yaralıları.

3-5 yerinden yara alanları, kolu, bacağı kopan, yarısı yok olmuş insanları gördüm. Çok yaralılar gördüm. Bizim başımızda Başkatip Galip Bey vardı. Rütbesi Kaymakamdı.

Ağabeyim, 26. Alayda piyade idi. Ayağında dum dum kurşunu patlamış. Ayağını bozmuş. Onu gece Kavaklıdere’den Silah deposundan getirdim. Başkatip Galip Bey’in arabasıyla getirdim. Ayağı çok kötüydü. Fena yaralanmış. Sargı mahalline getirdim. Hıristiyan doktor vardı.

-Vapur kalkıyor. Şu kağıdı imza ediverin, dedim.

-Atıver şuraya, dedi.

-Köpek ileşi mi, atıyoruz Bey dedim. Bu yaralı, vapura yetiştireceğiz.

Kardeşimi vapurla karşıya, Demetoka Hastanesine gönderdik. Oradan hava değişimi alıp köye gitmiş. Bir daha da gelemedi cepheye.

Çanakkale Cephesi’nde 3,5 sene kaldım. Çok süngü hücumları oldu. Hatta bir kere öyle gördüm ki, unutamıyorum. Bir İngiliz askeriyle bizim askerlerden biri, süngülerini birbirlerine saplamışlar, yan yana yere düşmüşler. Birbirlerini de şah damarlarını ısırmışlar. Yerde öylecene can vermişler. Yatıyorlardı.

Çanakkale’de bizim 9. Fırkanın Kumandanı Alaman Sabri Bey’di. Alay Kumandamız Kadri Bey’di. Başkatibimiz Kaymakam Galip Bey’di. Yüzbaşımız Halil Efendiydi. Atatürk bizim fırkaya geldi. 12’şerden 24 topa, iki bataryaya kumandan oldu. Düşman o sıralarda deniz kenarında idi. Atatürk’ü cephede çok gördüm. Bizim Fırkadaydı zaten. Çadırı bizim sargı mahalline yakındı. Bizim Fırka Kumandanı ile konuşurlarken duydum.

Atatürk’le, Fırka Kumandanı arasında şöyle bir konuşmayı duymuştum.

Atatürk:

-Biz mi onlardan toprak istiyoruz ? Yoksa, onlar mı bizden ?

Fırka Kumandanı:

-Onlar bizden toprak istiyorlar.

Atatürk:

-Öyleyse neden biz hücum edip de kırdırıyoruz askeri. Onlar bize hücum etsinler. Biz onları kıralım. Biz kırılmayalım.

Fırka Kumandanı:

-Enver paşa gelecek. Ona söyleyelim.

Sonra Enver Paşa geldiğinde Atatürk bunu ona da söylemiş. Hücumu kestirdilerdi. Bir daha da Enver Paşa gelmedi cepheye.

…..

Bizle beraber Alman subayları da vardı. Hatta Hintler diye bir Alman vardı. Mesela, bir makineli tüfek bozuldu mu tamir için giderken açıktan giderdi. Yapamazsa yerinde, alır makineli tüfeği Anafartalar’daki yapımhaneye götürürdü. “Böyle açıktan gitme, öleceksin,” derlermiş. O da “Ölüm bizim için” dermiş. Sonra duyduk. Hintler dediğimiz Alman kendisini denize atmış. Neden? Bilmem…

…..

Atatürk, İngiliz topları ateşi kesmeden, bizim toplara ateşi kestirmezdi.

…..

Çanakkale bitince, 9. Fırka olarak Rus cephesine gittik. Bayburt’ta bulunduk. Alaman Sabri Bey, Fırka Kumandanımız Bayburt’ta şehit düştü. Bizi Rus bozdu. Geri çekildik. Kanlı Taş denilen yerde. Ben orada sıhhıye onbaşısı idim. Baybur’ta geri çekilirken Alaman Sabri Bey makinalı tüfeklerle arkamızdan gelen Rusları 3-4 saat oyaladı. Orada kendisi de şehit düştü.

Bizi 9. Alay yaptılar. Yay olarak Ardahan kars, Sarıkamış’a kadar götürdüler. Sonra geriye Kars’a döndük. Ben orada Kars Menzil Hastanesinde bilemem kaç ay bulundum. Mütareke olup da, silahlar bırakılınca da köye geldim.

…..

Kuvayi Milliye’de Karaağaç Cephesinde Edremit Kaymakamı Hamdi Bey’in yanında bulundum. Bizi buralardan çete olarak Hamdi Bey toparladı. Hamdi Bey’in yanından Yüzbaşı Ali Bey bizi birkaç kişi Yabancılar Cephesine aldı. Manisa Karaağacı’nın beri tarafında, üzerimizde de 5-10 mermi kalmıştı. Yunanlılar biz orada bozdu. Yabancılarda piyade onbaşısı idim. Yanımda Hamdi Bey’den Mustafa Çavuş, Arap Mustafa, Süleyman, Aras Mustafa, Halil Çavuş vardı. Karabey’den Latif Çavuş, Kazım’ın Hasan vardı. Hamdi Bey’den Mülazimin Hasan vardı. Biz mevzide filan değildik. Bir zeytinlik içindeyiz. Gavur geliyor. Cephanemiz bitti. Bozulduk.

Dereköy’de Rezil Değirmeni denilen yerde yeniden bir cephe tutmak istedik. Tutamadık. Cephanemiz yoktu. Dağıldık.Biz orada 3 ay filan kalabildik.

Sonra Hamdi Bey Akbaş Cephaneliğini basıp silah ve cephaneyi bu taraf, Anadolu’ya geçirdi. Fakat İnova’da Anzavurcular tarafından şehit edildi.

Bizim köyü Yunanlılar işgal ettiler. Kalkım’da Yunan karakolu vardı. Bizi topladılar. Önce Edremit’e götürdüler. Edremit’ten 12 kişi İzmir’e götürdüler. Ben de varım. İzmir’de hapse attılar. Bu sırada Yunanlılar Afyon Cephesinde bozulunca vapurla İzmir’den Pire’ye, Korfu Adası’na götürdüler.

İzmir’den bindiğimiz vapurda Tevfik Kaptan diye biri vardı.

Tevfik Kaptan “Bu vapuru kaçıralım. Kurtulalım.” diye konuşurdu. Ali Kumpas adında birisi vardı Aydın’lı. Gitmiş söylemiş Yunanlılara. Çok dövdüler bizi. Çay istemiştim. Getirip sıcak çayı suratıma serpiverdi gavur. İzmir’de bir de Yunan mahkemesine çıkardılar beni. “Sen çetesin, kaç tane hristiyan öldürdün?” diye sordular.

Korfu Adası’nda pek kötülük, hakaret etmediler. Bir parça ekmek verirlerdi. Başka bir şey vermezlerdi. Ben Korfu’da hapis yattım. Yerim sıcaktı. Üstümdeki odada mahkeme yapıyorlardı.

Sonra bizi korfu’dan çıkarıp Atina’nın sağ tarafında tel örgülerin içine koydular. Bu tel örgülerde 8-9 ay kaldık.

Atina’da esir bulunduğumuz tel örgülere Ankara’dan bir elçi geldi. Ak elbiseli, hasır şapkalı birisi. Tel kumandanıyla konuştular. Aramızda bir de kaymakam vardı. Çıktı o gelen elçiyle el sıkıştı. Bizi o gece Pire Limanına sevkettiler. Yalnız o kaymakamı o gece bir kör kuyuya atmış Yunanlılar. Sabahleyin ölüsünü buldular.

Vapura bindik. İzmir’e geldik. Ben hasta oldum. İzmir Hastanesinde 12 gün yattım. Hastaneden çıktıktan sonra Edremit üzerinden köyümüze geldim.

Azman Dede… Balıkesir’de son gömdüğümüz Çanakkale gazisi

“Ben size taarruzu emretmiyorum, ölmeyi emrediyorum. Biz ölünceye kadar geçecek zaman zarfında yerimize başka kuvvetler gelir, başka komutanlar hakim olabilir.”

– Mustafa Kemal, 25 Nisan 1915, Conkbayırı

“Benimle beraber burada muharebe eden bütün askerler kesin olarak bilmelidir ki, bize verilen namus görevini eksiksiz yapmak için bir adım geri gitmek yoktur. Uyku, dinlenme aramanın, bu dinlenmeden yalnız bizim değil, bütün milletimizin sonsuza kadar mahrum kalmasına sebep olacağını hepinize hatırlatırım.”

– Mustafa Kemal, 3 Mayıs 1915, Arıburnu

Azman Dede… Balıkesir’de son gömdüğümüz Çanakkale gazisi, İvrindi’nin Mallıca köyünden 104 yaşında Azman Dede idi. Gençliğinde iki metreyi aşkın boyu, dev görünümüyle insan azmanı sayılmış, herkes ona azman demeye başlamış, soyadı kanunu çıkınca da Azman soyadını almıştı. Esas ismi adeta unutulmuştu. Yıllar önce bir yerel araştırma sırasında Mallıca köyü kahvesinde kendisiyle görüştüm. Kulakları ağır işitiyordu. Köylülerden biri yardımcı oldu. Benim sorduklarımı kulağına bağıra bağıra söyledi. Onun sesine alışkın olduğundan anladı, sorduklarımı cevapladı. Söz Çanakkaleye geldiğinde o koca ihtiyar sarsıla sarsıla, hıçkırıklar içinde ağlamaya başladı. Kendi zor duyduğu için kan çanağına dönen gözleriyle bize de duyurmak için bağıra bağıra anlatmaya başladı:

– “Bir hücum sırasında bölük erimişti. Yüzbaşı telefonla takviye istedi. Gece yarısı siperleri takviye için istediğimiz askerler geldi. Hepsi askere yeni alınmış gencecik insanlardı.

Ama içlerinde daha çocuk denecek yaşta üç-dört asker vardı ki hemen dikkatimizi çekti. Bölüğü düzene soktum. Yüzbaşı gelenlerle tek tek ilgileniyor, karanlıkta el yordamıyla üstlerini başlarını düzeltiyor, sabah yapılacak olan süngü hücumuna hazırlıyordu. Sıra o çocuklara geldiğinde, o cıvıl cıvıl şarkı söyleyerek gelen çocuklar birden çakı gibi oldular. Yüzbaşı sordu: “Yavrum siz kimsiniz?” İçlerinden biri: “Galatasaray Mektebi-Sultanısı talebeleriyiz. Vatan için ölmeye geldik!..” diye cevap verdi.

Gönlüm akıverdi o çocuklara. Bu savaş için çok küçüktüler. Daha süngü tutmasını bile bilmiyorlardı. Onlarla ilgilendim. “Mermi böyle basılır. Tüfek şöyle tutulur. Süngü böyle takılır. Düşmana şöyle saldırılır!..” diye. Onları karşıma alıp bir bir gösterdim. Siperlerin arkasında ay ışığında sabaha kadar talim yaptık. Gün ışımadan biraz dinlensinler diye siperlere girdik. Ortalık hafif aydınlanır gibi olunca hep yaptıkları gibi düşman gemileri gelip siperlerimizi bombalamaya başladılar. Yer gök top sesleriyle inliyordu. Her mermi düstüğünde minare gibi alevler yükseliyor, birgün önce ölenlerin kol, bacak, el, ayak gibi parçaları havaya kalkan toprakla siperlere düşüyordu. Mermiler üzerimizden ıslık çalarak geçiyordu. Siperler toz duman içinde kalmıştı. Bir ara yüzbaşı “Azman, yandık!..” diye siperin köşesini işaret etti. O şarkı söyleyerek sipere gelen, sanki çiçek toplarmış gibi neşeli olan o çocuklar, siperin bir köşesinde sanki bir yumak gibi birbirine sarılmış tir tir titriyorlardı. Çocuklar harbin gerçeği ile ilk defa karşılaşıyorlardı. Ürkmüşlerdi. Yüzbaşı yandık demekte haklıydı. Muharebede bir ürküntü panik meydana getirebilirdi.

Tam onlara doğru yaklaşırken içlerinden biri avaz avaz bir marş söylemeye başladı!.. “Annem beni yetiştirdi bu yerlere yolladı. Al sancağı teslim etti Allaha ısmarladı. Boş oturma çalış dedi, hizmet eyle vatana.. Sütüm sana helâl olmaz, saldırmazsan düşmana..”

Baktım hemen biraz sonra ona bir arkadaşı daha katıldı.

Biraz sonra biri daha… Marş bitiyor yeniden başlıyorlar. Bitiyor bir daha söylüyorlar. Avaz avaz!.. Gözleri çakmak çakmak…

Hücum anı geldiğinde hepsi süngü takmış, tüfeklerine sımsıkı sarılmış, gözleri yuvalarından fırlamış, dişler kenetlenmiş bekliyorlardı. O an geldi.

Birden yüzbaşı “Hücum!..” diye bağırdı. Bütün bölük, bütün tabur, bütün alay cephenin her yerinden fırladık. İşte tam o anda, tam o anda, o çocuklar kurulmuş gibi siperlerden fırlayıverdiler. İşte o an. Tam o an bir makinali yavruları biçiverdi. Hepsi sipere geri düştüler. Kucağıma dökülüverdiler. Onların o gül gibi yüzleri gözümün önünden gitmiyor. Hiç gitmiyor!.. İşte ben ona ağlıyorum, o çocuklara ağlıyorum!..”

Azman dede ağlıyordu. Ben ağlıyordum. Kahvede kim varsa ağlıyordu. Kahveci gözyaşları içinde bize çay getirdi. Eğildi: “Azman dede hep ağlar. Niye ağladığını bugün ilk defa anlattı.” Dedi.

HALİL KOÇ